Ugly-tour 2023
Ook deze bijzondere tour begon zoals te doen gebruikelijk bij het oer-clubhuis. Door een goed doorgesproken planning in één van de surrogaat clubhuizen was iedereen op tijd en
de koffie met koek was al reeds door de beheerder (Bully) van het clubhuis klaargezet. Na de koffie werden er nog wat blazen geledigd, het was tijd voor de traditionele foto en
het afscheid van het vrouwelijk schoon. De motoren werden allemaal zonder problemen gestart en precies om 7:57:49 verlieten we de Hoopjesweg, Spyker (kopman) had er superveel zin in want hij was bijna niet bij te houden. Helaas was de Zwolse BMW er dit keer niet bij en ook het aloude geknal van de Vulcan was niet meer hoorbaar gedurende deze tour. De bestuurder van de Zwolse BMW, the one and only Eagle zag het niet zitten om deze tour erbij te zijn, dus we moesten het dit keer zonder het rustpunt, verslaggever en talenknobbel van de club doen (nou helemaal zonder Eagle, later zou blijken dat hij toch voelbaar bij de tour aanwezig was) Toch reden we niet zonder BMW in het peloton, MildrED had de al eerder genoemde Vulcan ingeruild voor een mooie en meer praktische boxermachine.

Het weer kon niet beter en de tanks, de camelbags (2 Harleyrijders waren op dat gebied goed voorbereid op de hitte die komen zou) waren vol, dus gas op die lolly op naar ons eerste onderwegkoffiemomentje (O.K.M) geheel verzorgt door Wolfie. Eerst nog wat onwennig, hij had voor iedereen een halve liter koffie geregeld maar met een snickertje en een versnapering uit het LuPaatje was het grotendeels wel weg te slobberen.

Met opnieuw weer een volle tank, maag en blaas stuurden we onze motoren richting onze eerste overnachtingsplaats, onderweg werden we steeds vergezeld door een Eagle, was hij dan
toch mee??
Ondanks de grote bekers koffie konden we het pismoment behoorlijk lang uitstellen, misschien kwam dat ook omdat het inmiddels zo rond de 35 graden was geworden en we het vocht wel kwijt konden via onze zweetklieren.
Ondanks of misschien wel mede dankzij de hitte hadden we de gang er aardig in en waar de meeste Ugly’s normaal gesproken liever geen snelweg willen rijden vonden we het nu wel lekker.
En zo verliep de eerste dag probleemloos al leek de Harley van de Soundman af en toe de hik te hebben, waarschijnlijk ook toe aan een sappie zo werd gedacht.
Uiteindelijk leken we de foto’s uit de presentatie te herkennen en we melden ons bij de verhuurder echter die stuurde ons een paar staatjes verder en legde uit dat we daar konden afzadelen.
De kamerschikking was snel geregeld en toen kwamen er wonder boven wonder overal redelijk kouwe blikken voor de dag de rest werd snel in de aanwezige koelkast gelegd. Na het douchen leek er een nieuw duo te ontstaan genaamd Fokke en Sukke, waarom?? nou bekijk de stripfiguren maar en kom zelf tot de conclusie.
Wat bijna een traditie lijkt te worden is zelfgemaakte macaroni (met dank aan Spyker)en natuurlijk een gebakken eitje was precies wat de Ugly’s op dit moment nodig hadden. Wolfie bleek niet alleen een O.K.M. te kunnen verzorgen maar  ook over  uitstekende macaroni-opwarmkwaliteiten te beschikken dit alles geserveerd met een heerlijk gebakken eitje.
Nog ff op het stoepie een biertje doen, wat blijkbaar een vermakelijk schouwspel was voor de locals aldaar want ze bleven maar terugkomen en zwaaien. Wat volgde was een warme nacht in  Alsbach-Hähnlein al hebben we daar Lampie, Wolfie en Mildred niet over horen klagen.
Na een flitsend ontbijt, werd de tour weer vervolgd en met het volgende land, namelijk Oostenrijk , in het vizier reden we een mooie route met de eerste beklimmingen en af en toe mooi bochtenspel en denkend aan een dikke schnitzel met een kouwe rakker ernaast verliep ook deze tocht voorspoedig maar de Harley van Soundman bleef de hik houden. Onderweg werd besloten om op de volgende overnachtingsplek te gaan sleutelen. Eenmaal aangekomen in Jungholz liet de Harley heel even een soort van opleving zien. Hekkie had de storing eens opgezocht en las dat de 28 jarige motor ook iets van een zelf reset zou kunnen bewerkstelligen dus gingen we verder met de Engelenbrau en werd het dichtbij zijnde restaurant besproken, het bleek maar een paar honderd meter verderop te zitten, wat er niet bij gezegd werd is dat het een stevige afdaling was (althans op de heenweg), met klutsknieën, hielspoor, jichttenen, en andersoortige beperkingen werd deze berg (dit keer te voet) ook bedwongen. Reeds aangekomen bij het restaurant hadden wij met deze enorme inspanning wel een kouwe klats verdiend vonden wij. Na een heerlijke schnitzel (met of zonder preiselbeern) en een gerstenat-toetje stond nu de beklimming van de 4de categorie op het tourschema. Al vrij snel ontstond een kopgroep die niet meer ingehaald kon worden en dus dachten 2 achterop geraakte Ugly’s ff een klein meertje over te zwemmen, een derde Ugly heeft dit voor eeuwig op de gevoelige plaat vast gelegd. Wolfie kon dit amper geloven en dus kreeg hij van de voorzitter het bewijsstuk naar zijn hoofd geslingerd.
Uiteindelijk werd er nog een formatiegesprek gevoerd waar de politiek nog een puntje aan kan zuigen. Er werd overwogen om de Harley ’s strategischer in de formatie op te stellen om een mooier bochtenspel te kunnen bewerkstelligen. Later zou blijken dat men toch weer terugviel op de gebruikelijke formatie met af en toe een wisseling van de kopman. Een verhaal over olifantnooooorn ,dat Gronings is voor kroepoek, passeerde de revue, kortom oude humor roest niet.
De volgende ochtend stond er, na een reset van sokken en laarzen, een heerlijk ontbijtje klaar, met een opgetopt energieniveau verlieten we Jungholz en opnieuw werd er koers gezet naar een ander land, het land van de Stelvio, inderdaad Italië. Het land waar vroeger nog bedenkingen over bestonden (het land waar de roze trui gewonnen wordt) om hier ooit naartoe te reizen aldus een prominent lid van de club, was nu eigenlijk het ultieme reisdoel geworden. In de komende 280 km zaten al bergjes van betekenis, en de omgeving van deze bergen gaven dan ook weer veel motor-rijplezier. Al was er onderweg nog wel even een beproeving voor Wolfie, hij kreeg namelijk een kusje van een autootje maar de oud crosser kwam in hem naar boven en zodoende bleef hij op zijn stalen ros zitten en bleek de schade aan zijn Varadero (he drives al many years a Varadero) mee te vallen.
Op het terras aangekomen van Hostel Nives in Sulden leek de man die ons verwelkomde onze taal te spreken, geen Nederlands maar de taal van “de spullen komen later wel eerst ff een biertje” nou en die ging er wel in na een hele dag aan die lauwe kamelenzak te hebben gezogen kan ik u zeggen. Daarna werd er onder het rustgevende geluid van een kerkklokje(de oordoppen konden weer in) een kaartje gelegd en anderen vonden het nodig om de knots ff te poetsen en gingen dus douchen. Enkele bieren later kwamen er een stelletje Engelsmannen (niet Harry en ook niet Gert) en toonden hun respect voor de Harley-rijders in dit gebied. Weer wat bieren later begonnen onze magen te knorren en er werd dus een maaltijd besteld voor de één een tonijnsalade en voor de ander iets met friet en voor Lampie een GAYbab. Na deze enerverende maaltijd met de Britten als achtergrondmuziek, moest er nog ff een kaartje gelegd worden, maar met de Stelvio op het programma van morgen werd het niet laat men wou immers fris aan de start verschijnen.
De dag was aangebroken, de berg der bergen lag op ons te wachten, DE STELVIO, voor sommigen al bekent terrein maar voor anderen was dit toch iets waar reikhalzend en met een beetje spanning naar was uitgekeken. Het geweldige ontbijt werd in recordtijd verorberd immers je moest wel op tijd op de berg zijn. Na een klein ritje doemde hij al op Passo dello Stelvio of zoals een ander volkje het noemt de Stilfserjoch, en voor je het wist stuurden wij ons al door de eerste haarspeldbocht. Adembenemende vergezichten, kamikaze wielrenners en ongeduldige vrouwelijke motorrijders bepaalden het beeld, maar al met al had de organisatie niets te veel gezegd, werkelijk het is een beleving die z’n weerga niet kent. Eenmaal boven gekomen werden de souvenirs aangeschaft en nog en wat foto’s gemaakt van de watervallen en een deel van de 48 haarspeldbochten. We daalden weer af maar nog niet helemaal naar beneden want we gingen ff een strak bakkie nemen in Bormio om vervolgens weer de berg op te gaan en de zijweg naar de Umbralpas te pakken, goeidag eeeeeem we zijn er nu toch. Om alles heel te houden, weken we iets van de geplande route en deden we nog een rondje Stelvio i.p.v. een wegomlegging met veel steentjes.
Alsof deze dag nog niet gevuld was met prachtige beelden ging de reis verder naar de Silvretta pass, het wordt eentonig maar dit gebergte was ook weer adembenemend en nog steeds deden alle motoren het prima, zelfs de Harley van de Soundman had zichzelf gereset en gaf geen krimp in dit overweldigend bergmassief.
Uiteindelijk werden we hartelijk ontvangen in Gaschurn maar niet door de uitbater van ons onderkomen maar door de grootmoeder van geiten Peter. Wolfie probeerde met zijn charmes( show me your theezakjes) de vrouw te ontfutselen waar de eigenaar van deze toko momenteel uithing, echter de Soundman belde even aan en ja hoor de zoon des huizes was gewoon thuis en regelde dat z’n moeder even later op de stoep stond uit te leggen dat ze gisteren nog aan ons gedacht had maar vandaag ff niet.
Goed we konden naar binnen en een paar Ugly’s gingen boodschappen doen zodat de Soundman een maaltje in elkaar kon flansen. Het bleek goed in de smaak te vallen want ondanks dat de nasi meer op goulash leek was op een beetje rijst na de pan leeg.
Dag 4 van deze speciale tour kwam na de muziekquiz (die altijd door DJ of beter PJ # gewonnen wordt) ook ten einde, vol van de indrukken vielen wij in slaap.
Dag 5 begon prima, goed ontbijtje en Spyker zorgde zelfs voor een voedzame lunch, wat kon er nog fout gaan deze dag? Oké een paar spettertjes regen maar die waren weg op punt van vertrekken.
Ook nu weer prachtige weggetjes met evenzo mooie bochten, de temperatuur was perfect, de bloedhitte was een stuk afgenomen. Gedurende de rit kwamen zelfs slaapkamerverhalen over de intercom welke de niet Harley rijders in hun helmen hadden gemonteerd. Mildred hoorde een verhaal op gang komen van lepeltje lepeltje en een plotselinge onbewuste aanraking, dit ging hem te ver en wou net deze conversatie uitschakelen toen de Ugly’s een tunnel inreden en de Soundman liet weten waarom hij de naam Soundman draagt (althans nu nog wel). Hij maakte precies op het goede moment een eind het boeketreeks verhaal. (althans dat vond de boxermachine rijdende Midred). Bij een volgend O.K.M werd nog even vol bewondering gesproken over een voorbijrijdende John Deere 6125 R, goeindag eeem dat rijdt hier maar zo in twild rond, echt helemoal mien ding aldus Wolfie.
Wat een mooie dag en we toerden op ons gemakkie richting het Zwarte Woud want daar was het prachtig rijden was ons verteld en zouden we nog 2 overnachtingsplaatsen aandoen met z’n zessen.
De organisatie had wederom niets teveel gezegd het zou een bijzondere tour worden.
Opeens mengde een motoragentje bij ons cluppie eerst werd gedacht dat hij lid wou worden maar zoals trouwe lezers/ bezoekers van onze site weten LID WORDEN, DAT KAN NIET. Plotseling ging het lampje “bitte folgen” aan, dit gold volgens het Duitse glimpetje alleen voor de Harley’s maar uiteraard gingen de andere Ugly’s gewoon mee. Wat volgde was een hele slechte film, na de decibellentest werden allebei de Harley’s gesommeerd om niet meer met dit geluid verder door Duitsland te rijden, Henk Westbroek zong ooit al eens “ik wil niet naar Duitsland, daar zijn ze zo streng”. Kortom er was geen praten aan en de oplossing bleek uiteindelijk om de Harley’s op een oplegger naar Straatsburg te rijden want dat was Frankrijk en daar had de Duitse streepjesjager geen problemen mee. Dit alles betekende wel dat de Harley’s gescheiden werden van de groep, en met pijn in het hart werd besloten dat de 4 motoren van Wolfie Spyker Lampie en Mildred de tour gingen afmaken zoals hij bedoeld was en de beide Harley’s van Hekkie en Soundman een nieuwe route gingen kiezen zij mochten immers niet meer door Duitsland rijden.
Vanaf hier zijn er dus twee verhaallijnen die uiteindelijk toch weer bij het oerclubhuis bij elkaar kwamen.
Hekkie en Soundman zeg maar de 2 criminelen van de club moesten noodgedwongen overnachten in Rottweil gelukkig mocht dat wel in een hostel en hoefden ze niet in een celletje op het politiebureau te slapen. Nadat we allebei een ipaatje hadden gescoord en een MC Donald puk hadden verorberd gingen we terug naar het hostel, de fles whisky die voor ons door de rest van de Ugly’s was aangeschaft werd als troostdrank voor de helft soldaat gemaakt. Met de gedachte dat we de volgende ochtend weer naar het jutenbureautje moesten om onze motoren op transport te zetten, lieten we de andere helft maar in de fles zitten. De volgende ochtend was de transporteur redelijk op tijd en samen met zijn compagnon takelde hij vakkundig de motoren op de aanhanger. Hij (een soort Poolse Bompa) bracht ons en de motoren zoals afgesproken naar Straatsburg, veranderde eigenhandig nog een omleiding voor ons. Even overwoog hij ons af te zetten bij een soort politiefuik maar dit bleek een soort van Duits/Poolse humor te zijn. Eenmaal afgeladen vervolgden Hekkie en ik onze weg naar ED, oftewel High Chaparral, immers daar is het altijd goed toeven. We knorden door het mooie Franse land, een beetje route nationale en af en toe een dorpje. Onderweg kwamen we politiebusjes en motoragentjes en langs politiebureaus, maar alsof ze wisten dat wij al genoeg gezeik hadden gehad met hun Duitstalige collega’s, lieten ze ons met rust. Na een probleemloze rit kwamen we uiteindelijk aan bij Ed, en even vriendelijk als altijd werden we daar onthaald (Hekkie had de whiskyavond ervoor al een hutje voor ons geregeld) en we konden ff een kouwe douche nemen om vervolgens fris en fruitig een heerlijke schnitzel naar binnen te werken. Tijdens de maaltijd kregen we nog allerlei tips van het personeel van South-East Motorcycles om in het vervolg uit handen te blijven van het Duitse politieapparaat. Na een aantal Bofferdingen was het tijd voor Jichtvrije alcoholische versnaperingen. Blij en voldaan en een kleine 600 euro lichter (incl. het verblijf bij ED) gingen bij ons rond middernacht de lampies uit. De volgende ochtend werd er onder het rustgevende geluid van de Sauer een lekker ontbijtje door Ed geserveerd, daarna pakten we onze spullen en toetsten de thuishaven in onze navigatieapparatuur. Luxenburg lag al snel achter ons en we reden door de Belgische Ardennen en ondanks alle decibel perikelen en misten we onze Ugly-vrienden, hadden we toch weer veel rijplezier. Met een gezellige tussenstop in Valkenburg achter de rug zouden we als alles goed ging om een uur of 5 ’s middags thuis zijn en deze 20ste tour (of euh………. toch niet, euh euh wacht ff euh 20ste ach wat zit ik nou te zeiken) af sluiten en morgen nog een biertje doen in ons clubhuis met onze vrienden die nog vanuit Duitsland naar huis moesten komen. Met dit vooruitzicht gingen we na de kronkelweggetjes van België maar ff een stukkie snelweg, de navigatie vertelde ons dat we zelfs dik voor 5 uur thuis zouden zijn totdat………… een beste knal kwam uit de Harley van de Soundman, pruttel pruttel en daarna helemaal niks meer. Na een kortstondig onderzoek met de multimeter leek de accu te zijn overleden. De ANWB gebeld en die was er supersnel en kwam ook tot de conclusie dat er een accu bij de Venlose Harley dealer gehaald moest worden. Accu gehaald en ingebouwd motor starten en ja hoor hij deed het weer nadat ook het benzinekraantje weer in de juiste stand stond. Inmiddels was het etenstijd, dus bij de frietkoning ff wat genast en dan eindelijk de laatste 150 km al motorrijdend naar huis en dan deze jubileum tour euh de 20ste euh of ……………..
Mijn motor deed het zo goed dat ik weer tijd had om na te denken over andere zaken, wij gingen in 2003 de eerste keer met toen nog 9 Ugly’s o nee 7 Ugly’s een grote tour rijden (er zijn zelfs nog T-shirtjes van) en als ik dan doortel dan dan euh ……kom ik op 21 touren in 2023. Kortom de jubileumtour was eigenlijk vorig jaar maar voor sommigen dit jaar, maar hoe dan ook dit was een hele speciale tour en gaat als memorabel de boeken in. En als we later in de Bongerd zitten en we hebben nog actieve herinneringen dan hebben wij in ieder geval een prachtig verhaal te vertellen.
Rest mij nog te zeggen dat ik weer te lang van stof ben geweest en dat een volgende tour weer gewoon Eagle zijn proza moet schrijven, en wil ik de organisatie heel hartelijk danken voor deze geweldige tour.

Goeindag eeem mooi dai dur bie was .
  
AJUFFU